Od jakiegoś czasu mam ten kompletnie idiotyczny problem z serii „co z sobą począć“. Każdy kolejny konfliktowy epizod mojej zajebistej telenoweli ma miejsce każdego pieprzonego dnia, zaraz jak wstanę, gdy bładzę wkółko po sześciu metrowym placyku na środku mojego apartamentu z widokiem na skrzyżowanie zwanego przedpokojem lub – ażeby brzmiało bardziej dostojnie – holem. Potem zachowując się jak destrukcyjne dziecko cywilizacji, zasiadam przed telewizorem lub komputerem, marnując czas i głupio tłumacząc sobie, że przecież muszę przeczytać informacje. Newsy. Przecież nie mogę włożyć portek na dupę i chociażby wyjść na świeże powietrze bez zobaczenia Angeliny w szpitalu tuż po porodzie, c’mon, bitchez
Gdy w akcie rozpaczy postanowiłam obejrzeć dzisiaj lokalną telewizje, którzy tytułują się TVŚ, zapewne na cześć narodowego królestwa telewizyjnego TVN, ujrzałam denny wywiad z dziewczynką rok ode mnie starsza, która zbiera lokalne i regionalne laury za proste włosy i przysparzający kompleksów uśmiech, Miss Miedwia 2008. (Tu pytanie; Łot de fak is Miedwie) Gdy dowiedziałam sie, że opasły raczej odpychający lokalny Obieżyświat Szalony Reporter w prochowcu jest gejem (nie, nie powiedział tego na wizji), pomyślałam sobie ni mniej, ni więcej tylko dżizyz. I w ten głupawy sposób wykrzywiłam usta, wiecie, cecha mojej mimiki.

Żyjemy w rewolucyjnych czasach.
Zdecydowanie.
Absurd za absurdem, absurd absurdem pogania.
Rewolucją, którą mam na myśli jest to jak powoli i łagodnie jesteśmy oswajani z tematem homoseksualizmu. Jest on nam podawany niczym kubeczek ciepłego mleczka wieczorem przez mamusię, gdy w ciepłej piżamce z froty przeżywamy pierwsze bóle menstruacyjne.
Znane osobistości postrzegane przez pryzmat pod tytułem „Ten, (tu wstaw imię), nno, nno“ przyznają się do (współ)życia z osobą tej samej płci, w telewizji słyszymy coś o protestach Kościoła przeciw niewiadomoczemu, w naszym ulubionym serialu oglądamy półminutową romantyczną scenę pomiędzy dwoma mężczyznami, w letnich katalogach mody męskiej widzimy japonki na nogach niemalże każdego modela, za wyjątkiem ujęć w garniturze, młode dziewczyny twierdzą, że są biseksualne, młode dziewczyny macają biust innych młodych dziewczyn, młode dziewczyny całują się z pieprzonym języczkiem z innymi dziewczynami – nie nazywaj mnie w tym punkcie konserwatywną, na marginesie pragnę nadmienić, iż nie wiadomo jak przyjemne i rozkoszne i romantyczne i w ogóle byłoby całowanie się z języczkiem (wszystko, ażeby nie „lizanie się“ – liżą to się koty), to jest to i tak dość obleśna czynność, patrząc z perspektywy osoby trzeciej.

Dosyć ciężko jest mi przytoczyć jakiś przykład podobnej podświadomej rewolucji sprzed – powiedzmy – dwudziestu lat, bo mnie po prostu fakin‘ nie było na świecie, ale po skonsultowaniu z pewnymi osobami, myślę, że podobnie było z depilowaniem pach.
Pach! Pach, bęc, depilujemy pachy!
W moim wyobrażeniu nastolatki w latach osiemdziesiątych, czyli urodzone w latach sześćdziesiątych, były kawałami bab z długimi warkoczami związany frotowymi gumkami do włosów, kwiecistymi sukienkami szytymi na miarę i nieogolonymi pachami. Bynajmniej nie wyobrażam sobie wiejskiej dziewczyny, której wakacyjnym zajęciem było hakanie buraków, wydającej drobne na żyletki, bo podważam istnienie maszynek…

Golić sobie pachy żyletką.