W miniony weekend Polsat zaproponował przeboje muzyki weselnej i rozrywkowej ogólnie w formacie wesele-poprawiny. Krótki zarys kultury polskiej, tym bardziej interesujące dla takiego przybysza zza granicy.

Wśród przebojów narodowo-biesiadnych znalazła się również, bo jakże, szła dzieweczka do laseczka, do zielonego, znalazłem ulicę, znalazłem dom, na prawo, na lewo, w górę i w dół. Nawet nie jestem pewna, które z tych wersetów ująć w cudzysłów jako tytuł. Do zielonego. Ho-ho-hoooo.

Wraz z mrągowską publicznością odśpiewałam, a jakże, wszystkie wzrotki, nie pogardziłam też zaproponowaną choreografią, na prawo, na lewo, w górę i w dół.

Julian oczywiście nie czaił bazy, poza wspomnianą choreografią, był pewnie jedyną osobą w linii Świnoujście – Mrągowo, która owej przyśpiewki nie znała, ale chyba mu to nawet nie przeszkadzało.

Po śpiewach mówię do mamy, że

ech, tak to jest

mieszkasz sobie w takim rajchu

i czytasz gazety,

i brand eins masz zaprenumerowane,

i do kina chodzisz studyjnego, co po ichniemu Programmkino nazywa się,

i studiujesz, studiowałaś, referaty wygłaszałaś,

magisterkę piszesz,

wspomnianego języka nawet nauczasz (a jakże)

aż by taka niemiecka dzieweczka do laseczka wjechała (szła) to niemota

i że to w gruncie rzeczy przykre, bo raz kto by nie chciał pośpiewać?

a dwa przypomina ci to, że takie przyśpiewki są jednak gdzieś głębiej, na innych nośnikach zakodowane niż wykształcenie i prasa bieżąca

 

Dziecko! – rzecze mama, bo chyba już jej się nie chciało słuchać, z resztą plotę cały czas to samo do różnych adresatów – a czy to trzeba? Musisz znać?

 

I tyle. Okazało się, że nie trzeba.