blog

Zimno się zrobiło. Wrzesień przyszedł trochę za szybko. Na ryneczku pojawiły się pierwsze wrzosy, a pomidory nadal takie dobre. Czy to trochę nie za wcześnie na wrzosy? Nie za późno na pomidory?

Ten czas, popołudniem, gdzieś pomiędzy szesnastą a siedemnastą – wtedy mogłabym zmieniać świat! Wtedy nie mam co prawda energii, ale tyle pomysłów! Tyle planów i przedsięwzięć! Kiedy mój mózg dotarł do domu po pracy i jest gotów skupić się na czymś innym. Na przykład na myślach o kolejnym dniu w pracy.

Śmieszne w języku polskim jest to, że słowo “pani” to właściwie synonim słowa “nauczycielka”. Czy to nie kuriozum? Że stereotyp gender jest tak silnie zakorzeniony w języku. Przez cały okres mojej edukacji używałam tego terminu, a owszem, i nawet się nie zastanawiałam. Zastanowiłam się nad tym głębiej dopiero gdy zaczęłam niejako nauczać polskiego (ha ha). Julian mówił zawsze nauczycielka, bo wszak jest to ekwiwalent niemieckiego Lehrerin, a mi to dziwnie brzmiało – nie no, przecież się mówi pani. 

W języku arabskim istnieje słowo anse. Nie mam, niestety, pojęcia, jak się je pisze, a Google Translate mi za bardzo nie pomaga. Można go w każdym razie użyć w znaczeniu nauczycielka, ale też podobnie jak francuskie mademoiselle. Myślę, że polskim odpowiednikiem byłoby słowo pani. Niektórzy z moich uczniów (to też śmieszne słowo, jak mówi się inaczej, jeżeli uczy się dorosłych? kursanci?) zwraca się tak do mnie, jak już trochę lepiej się znamy.

Anse, ich habe eine Frage…

Tschüss, Anse. 

Anse można by też powiedzieć na ulicy do nieznanej nam bliżej młodej kobiety, pytając, dajmy na to, o godzinę lub sprzedawczyni w sklepie.

Czasami łapię się na tym, że popołudniu odpoczywając po pracy, w myślach kiełkuje myśl, że oto jeszcze muszę coś zrobić – na przykład skoczyć do miasta, żeby wejść do tego jednego domu towarowego, który prowadzi Burt’s Bees i kupić sobie ich krem do rąk z mleczkiem migdałowym, bo kosztuje 11,99€ i zawsze mi było na niego szkoda pieniędzy, a teraz bym zaszalała, a co tam.

I koniec z odpoczywaniem. Głowa zajęta czymś innym, książka zapauzowana, palec wetknięty między strony, resztkami koncentracji obliczam, ile zostało mi jeszcze czasu drzemki (jakby co najmniej była jakaś granica)…

Wszystko bez sensu.

Wczoraj wieczorem wróciłam z pięknego weekendu we Frankfurcie. Pogoda nie była piękna, Frankfurt też nie, ale weekend jak najbardziej. Dwa i pół dnia. Jako że to stąd nie aż tak daleko byłam o 17 już na miejscu i mogłam rozkoszować się weekendem, podczas gdy pozostali wydawali się dopiero przeć w stronę dworca i weekendu. Z całego pobytu najbardziej podobała mi się francuska restauracja, którą odwiedziliśmy w sobotę wieczorem, nazywa się Maachanz i jest boska. To knajpa z prawdziwego zdarzenia, z lekko starym wystrojem, prawdziwa restauracja z sercem, pysznym jedzeniem, kelnerem z wąsem i białej koszuli, co rusz uchylał rąbka tajemnicy i z rękawa sypał przepisami na odtworzenie zjedzonych dań w domu – przyrządzając mule w żadnym wypadku nie dodawać czosnku! Wszystko tylko nie czosnek! Białe wino, masło, tymianek, szalotki, ale nie czosnek! Na sam koniec dużo pietruszki.

Dzisiaj, ciężko niewyspana, i z myślami gdzieś w okolicach niedzielnego poranka, posnułam się po pracy do rzekomej tej jednej galerii, aby wspomniany krem do rąk kupić. Nie mogłam się zdecydować, więc wzięłam obydwa. Były jeszcze nowe szminki nawilżające w pięknych kolorach i równie pięknych nazwach, więc też wzięłam. No i klasyczną pomadkę ochronną także, bo jakże by mogło jej zabraknąć. Przy kasie okazało się, że wcale nie mam na koncie wystarczającej sumy pieniędzy, bo na weekend za bardzo zaszalałam i bęc!

Na pocieszenie obok znajdował się bankomat, a ja miałam pieniądze na koncie oszczędnościowym, więc postanowiłam je sobie od razu przelać. Coś nie zadziałało, nie udało mi się dokonać transakcji, więc postanowiłam szukać bankomatu. Przeleciałam przez pół centrum w poszukiwaniu bankomatu aż mnie ocuciło i dotarło do mnie, co tak właściwie robię. Latałam po mieście bez obiadu, zmęczona, niewyspana i z zalążkami przeziębienia, bo chciałam sobie kupić kosmetyki, które wcisnęłabym do mojej i tak już przepełnionej kosmetyczki.

Morał z tej historii jest taki, że rządzi mną konsumpcjonizm i cała moja lektura i przemyślenia na temat minimalizmu się opłaciły. Kremu nie kupiłam i nie zamierzam. Dziękuję bardzo.

A właściwie przyspieszony kurs minimalizmu. Nie chodzi nawet o Świnoujście samo w sobie, jakoby to ono minimalizmem stało (broń Boże…), chodzi bardziej o wyjazdy wszelakie.

Jestem na takim etapie, że wakacjami nazywam odwiedziny u rodziców, co się jeszcze załapuje na wakacje, bo to wystarczająco daleko, więc bite sześć godzin pociągiem trzeba jechać, no i mieszkają w Świnoujściu, więc w miejscowości, gdzie większość ludzi spędza urlop z prawdziwego zdarzenia i za ciężkie pieniądze. Spakowałam w walizkę same letnie rzeczy. Oczywiście, wiem jaka tu jest pogoda i upału trzydziestostopniowego doświadczyłam tu może raz, ale lato i urlop i spacer po plaży, a działka, hamak, balkon i książka. Świnoujście przywitało mnie deszczem, wiatrem, termometr wskazywał w porywach raptem 15 stopni, ja w walizce jedne dżinsy i jedna marynarka. A gdzie moje kreacje? Gdzie moje misternie dobierane boxy cropped shirt do długich spódnic? Gdzie te klapki i sandałki z korka? Otóż. Po co. Na wakacje równie dobrze można spakować dosłownie dwa komplety ubrań, dwa outfity: raz to, co ma się na sobie i drugi outfit na zmianę. Tym bardziej jeśli odwiedzamy rodzinę to zawsze możemy też coś pożyczyć. Ja na przykład zapomniałam bielizny, więc najpierw kupiłam sobie set bawełnianych majtek w Kauflandzie, a w chwilach zwątpienia wspomagam się kolekcją mojej mamy.

Czy to fu? Nie sądzę.

Jeżeli można pożyczyć bieliznę, to tym bardziej można pożyczyć bluzkę, sweter lub ciepłą kurtkę.

Po co pakować całą walizkę ubrań? Żeby mieć więcej do wyboru? Hmm…

Lato to taka pora roku, kiedy zawsze kupuję więcej ubrań. Na lato jest więcej możliwości, letnie ubrania mają różne długości, wzory, kształty. Latem można bawić się modą. Także ze względów praktycznych trzeba mieć nieco więcej ubrań – szybciej się pocimy, a więc trzeba je więcej prać, to znaczy z kolei, że się szybciej zużywają i tak dalej.

Po co to na co, jak mawia klasyk? Większość ubrań leży w mojej walizce nieużywanych i pewnie ich nie ubiorę ani razu. Zapakowałam się w dużą walizkę, bo przecież tyle ubrań, a tylko jeden ciepły sweter.

Zapamiętać sobie: następnym razem zabrać jeden outfit (ewentualnie dwa, w zależności od długości wyjazdu) i nie zawracać sobie głowy pierdołami. Dziękuję.

Próbowałam przez cały zeszły tydzień odżywiać się bez glutenu, nabiału i cukru. Udało mi się to dość przyzwoicie, głównie dlatego, że nie chodzimy regularnie na zakupy, bo zazwyczaj nam się nie chce, tak więc chleba w domu po prostu nie było, a przed szóstą rano nawet nie miałam gdzie go kupić. Za to wjechały owocowe i warzywne koktajle albo rzeczone owoce i warzywa w całości, zamiast chleba.

Cukier – nie słodzę już od pewnego czasu. Jako że rano mam za mało czasu i przeważnie udaje mi się tylko wlać chlust gorącej wody do kubka, obrócić się na pięcie, biegusiem wyjść z domu i przez ulicę. Pijąc popołudniową kawę, najczęściej jest taki syf w domu, że nie wiem, gdzie jest cukierniczka albo nie chce mi się po nią iść – tym leniwym sposobem, oduczyłam się słodzić. Szkoda tylko, że dzisiaj cukier jest absolutnie we wszystkim, nawet w produktach, gdzie byśmy się go nie spodziewali lub gdzie jest po prostu zbędny. Tych produktów nie wyeliminowałam, zrezygnowałam po prostu z cukru w czystej postaci.

Jeśli chodzi o nabiał to jestem w stanie zrezygnować z krowiego mleka, ale ser? Ser pleśniowy na kolację do lampki wina? A w ogóle jeszcze bagietka i masło do tego?! Ser feta? Lody??? Staram się ograniczyć mleko krowie, ale bardziej na zasadzie eksperymentu. Pojawia się teraz tyle nowych smaków, nierzadko wymyślnych, dlaczego by ich nie spróbować? Kawa z mlekiem sojowym lub migdałowym smakuje mi o wiele bardziej niż z krowim, bardzo lubię ten szorstko-papierowy posmak, jeśli tak można powiedzieć.

Życie to wzloty i upadki, poprzeczki i niepokonywanie ich. Przez rok czasu myślałam, że mam temat pracy magisterskiej i poruszałam się w tym kierunku, a potem przyszło orzeźwienie pod postacią nowego profesora i okazało się, że nie mam. Ale już mam nowy! Nowy temat i znowu poruszam się w tym kierunku. Na moim biurku stosik książek do tematu, moja drukarka wypluwa kolejne teksty. Zeszłą niedzielę spędziłam w bibliotece, gdzie przez bitych pięć godzin czytałam, czytałam i czytałam. Już dawno nie miałam tego luksusu, to miłe mrowienie w głowie pod koniec dnia. Piszę o nauczycielach języka obcego, którzy nauczają języka obcego. To znaczy języka, który dla nich też jest językiem obcym. Czyli na przykład ja. Najciemniej jest pod latarnią, okazało się – wystarczy spojrzeć na siebie. Nauczam niemieckiego, mimo że nie jest to mój język obcy. W mojej pracy chciałabym wykazać, jaką rolę mają takie osoby, jakie kompetencje i umiejętności wnoszą w porównaniu z nauczycielami native-speakerami.

Z biegiem czasu zmieniają się także gusta muzyczne, na to by wyglądało. Ostatnio słucham Radiohead, szczególnie “I Promise”, a kiedyś myślałam, że zamulają niemiłosierie i nie da się tego wytrzymać. Słucham jazzu, Leonarda Cohena i audycji radiowych w Trójce, szczególnie Aksamit i Marka Niedźwieckiego w sobotę przed południem.

Najlepsze uczucie na świecie to zbudzić się rano w sobotę i jeszcze leżąc w łóżku poczuć powiew świeżego powietrza na twarzy. I tak sobie leżeć, oddychając miarowo, mając cały piękny dzień przed sobą, powoli, nieśpiesznie zastanawiając się, po którą książkę lub czasopismo by tu sięgnąć, czy kawa czy herbata.

Nastała wiosna i trwa sobie w najlepsze, a ja wraz z nią dopiero teraz poczułam, że naprawdę mieszkam w tym mieście. I jakie ono piękne! Jakie przyjemne, szczególnie na wiosnę! Przyczynił się do tego niewątpliwie rower. Należę do osób, które używają roweru tylko jak jest ładna pogoda, to znaczy nie jest za zimno i nie pada. Nie jestem aż tak zagorzałą rowerzystką, na rowerze jeżdżę po parku i na zakupy. Codziennie rano w drodze do pracy obserwuję ludzi, którzy jadą niemały kawałek rowerem do dworca, zostawiają rower tam, przesiadają się na pociąg, potem na miejscu jadą tramwajem lub pieszo. Ja chyba aż tak mobilna nie jestem. Zresztą bałabym się o mój rower. Pokonuję moją drogę do pracy tramwajem, pociągiem i tramwajem, tak bardzo jak się da. Obserwuję więc z siodełka to moje miasto, w którym to z powodzeniem mieszkamy od października, i dopiero teraz zaczyna mi się podobać. Teraz je tak naprawdę doceniam, teraz mam wrażenie, że tu naprawdę mieszkam, a nie tylko sypiam, teraz nie chcę się z niego wyprowadzić. Być może zawsze tak jest, że dopiero pierwsza wiosna i pierwsze lato w danym miejscu pozwala tak naprawdę “zapuścić korzenie”, w ogromnym cudzysłowie, bo to tak szybko się nie zdarza, ale to wtedy wraz z kwitnącymi drzewami kiełkuje w nas takie poczucie, że jesteśmy tu i teraz i jest dobrze. O ile bazylia na stole się panoszy, parzy się herbata, truskawki się prężą. Lipsk chilluje. Mimo, że to dość sporych rozmiarów miasto, ok. 500 000 mieszkańców, czyli taki Wrocław, życie toczy się tutaj raczej spokojnie. I winne są temu wcale nie zmiany demograficzne, że niby mieszkają tu tylko starzy ludzie, emeryci i renciści, którzy większość czasu spędzają w kolejce do lekarza i w domu (w tej kolejności). Lipsk to bardzo młode miasto, które jako jedyne w Bundesrepublik rośnie – notorycznie notuje się tutaj napływ nowej ludności, więcej ludzi się rodzi niż umiera. Lipsk jest magnesem i od kilku lat z powodzeniem ściąga do siebie ludzi. Na przykład taka ja. My 🙂 Mimo wszystko jest tutaj płasko, co mi jako weekendowej rowerzystce bardzo odpowiada, bo nie lubię jak jest pod górkę. Ruch samochodowy w mieście nie jest przytłaczający, jest przyjazny dla pieszych i rowerów. W samym centrum jest bardzo dużo parków, a nawet kawałek lasu. Wystarczy tylko oddalić się 5 minut od centrum, a już jesteśmy w lesie. Wszędzie znajdują się jeszcze miejsca nieodkryte, nieco dalej od centrum, gdzie nie wszystkie kamienice odnowione są na biało, a na sufitach nie ma sztukaterii, są za to liczne startupy, teatry, atelier i inne inicjatywy, które czynią miasto interesującym. Teraz mieszkam tutaj i nie chcę się wyprowadzać. Podkreślam to sama przed sobą tym bardziej, że miałam niedawno wątpliwości. Póki co najbardziej trzyma mnie tutaj roczny “zakaz” wypowiedzenia umowy, więc myślałam sobie, ok, rok przecież przetrzymam, ale teraz mówię to z przekonaniem! Powoli odkrywam swoje miejsca, wydeptuję swoje ścieżki. W sobotę na Richard-Wagner-Platz jest pan, chyba Grek, który sprzedaje nadziewane papryczki i inne pyszne serki, tak bosko przyprawione! Same pyszności, a na dodatek karmi od serca, bo daje wszystko popróbować i nie poprzestaje na jednej porcji, więc nigdy nie odchodzi się głodnym. Przetestowaliśmy już kilka hinduskich knajp, więc wiemy, gdzie kierować się po najlepsze curry. Najlepsza, a przynajmniej najładniejsza kawiarnia miasta jest chyba tuż pod nosem – Fleischerei na Jahnallee. Wszystko jest. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że ludzie chcą nas odwiedzać – gościliśmy przez tych kilka miesięcy już o wiele więcej osób niż w całym moim dotychczasowym życiu tutaj łącznie. Bosko!

Piszę to wszystko dlatego, że chcę sama przed sobą, jakoby na piśmie, oznajmić, że aktualnie jest tak i tak w moim życiu. Opisać obecną sytuację i aktualny stan ducha. Jeszcze miesiąc temu byłam gruba, nieszczęśliwa, sfrustrowana i chciałam się wyprowadzać natychmiast. Nie wiedziałam tylko dokąd i dlaczego. Teraz akceptuję moje życie, po długich rozważaniach doszłam do wniosku, że idę dobrą ścieżką i zaprzyjaźniłam się z myślami, które co jakiś czas regularnie każą mi wszystko rzucić i wyprowadzić się nad morze. Teraz nie. Teraz idę na ryneczek.

Wczoraj wieczorem śledziliśmy pierwsze wiadomości z belgijskiej telewizji na temat wyborów prezydenckich we Francji. Mediom francuskim grożą bodaj surowe kary pieniężne za spekulowanie na temat wyników przed zamknięciem lokali wyborczych. Dom wypełnił się językiem francuskim, transmisja na żywo. W kuchni w radiu równie podekscytowane Deutschlandradio. Ja lekko zaniepokojona. W ten sposób udzielił mi się ten nastrój, ta niepewność, że przecież może też wygrać Le Pen. Pamiętam ten listopadowy wieczór, gdy kładliśmy się spać z myślą, że jak następnego dnia wstaniemy rano to będzie już wiadomo, kto wygrał wybory prezydenckie w USA. I się dowiedzieliśmy. Ja jako pierwsza, o 5 rano. Wynik jest wszystkim znany.

A też nikt się z tym nie liczył. A wszyscy uważali to za absurdalne. Wszyscy pukali się w czoło. W tym tonie przynajmniej nadawały wszystkie europejskie media.

Tym razem we Francji udało się i wygrał kandydat proeuropejski. Dla mnie niemniej jednak pozostanie ten wieczór wyborczy pierwszą sytuacją, kiedy to odczuwałam pewien niepokój związany z wynikiem wyborów, gdzieś tam na świecie, bo przecież nie u nas… 

Nie wiem, co się stało z pogodą, bo już od trzech tygodni jest pochmurno i niemal w ogóle się nie rozpogadza. Albo akurat wtedy, gdy ja jestem w pracy i nawet nie mam jak wyjść na świeże powietrze. Już kilkakrotnie zakręcałam grzejniki ogłaszając koniec sezonu grzewczego. I kilkakrotnie z powrotem je odkręcałam. Dzisiaj rano też – wszędzie na trójkę, nawet w kuchni. Pozapalałam też światła, choć jest niby jasno i godzina młoda. Niech trochę poudają słońce.

Ostatnio oglądam bardzo dużo filmów Casey Neistat, wyciskam soki z jabłek, marchwi i robię smoothie, namiętnie spryskuję kwiaty, robię im prysznic i dokupuję nowe. Dziś posadziłam też rzeżuchę i upiekłam ciasto jabłkowe. Z cynamonem.

Moment, w którym przypominam sobie o blogu to moment absolutnego relaksu i wewnętrznego balansu. Oznacza to, że zrobiłam już wszystko, co miałam zrobić. Wywietrzyłam, zdjęłam pościel, wstawiłam pranie, podlałam i wykąpałam kwiaty, wstawiłam rosół, posegregowałam ubrania w szafie, odkurzyłam, także pod łóżkiem, włączyłam zmywarkę. Teraz siedzę na kanapie, a godzina jeszcze młoda. Jest piękny dzień, świeci słońce. Pozakręcałam grzejniki, bo to zbyt gorące powietrze aż nie pasuje do tego słońca. Siedzę na kanapie, bo doszłam do wniosku, że tego mebla praktycznie nie używam. Lata przyzwyczajeń – mój mały pokój u rodziców, gdzie za kanapę i łóżko robił jeden i ten sam mebel, różne, mniejsze i większe pokoje studenckie – tak samo: szczytem luksusu było nieco wygodniejsze krzesło, które z kolei robiło za krzesło biurowe i fotel. I wieszak oczywiście, wiadomo.

Teraz mam pokój, tak zwany duży pokój, w którym znajduje się kanapa, fotel i krzesło biurowe! Mam też drugi pokój, w którym stoi łóżko, na którym mogę leżeć w poprzek i przeturlać się z jednego brzegu na drugi cztery razy. Przetestowałam. Przez długi czas po przeprowadzce, spędzałam czas tylko na łóżku. Potem postanowiłam wypędzić się z sypialni i zamontowałam tam słabsze światło. Lampa, która jest bardziej ozdobna niż praktyczna. Kupiliśmy ją na targu rękodzieła. Oświetla cały pokój ciepłożółtym światłem, ale nie wystarczająco, żeby móc przy niej czytać albo robić cokolwiek innego. Przyzwyczajam się do spędzania czasu w dużym pokoju. Więc siedzę na kanapie. Na ulicy za oknem zaczyna się popołudniowy ruch, ludzie wracają z pracy. Piesi czmychają przez ulicę, odbijając się od skupionych koło siebie knajpek i bistro – kurczak, chińczyk, pizza, kebab, pasta. A ja siedzę.

Jestem na zwolnieniu lekarskim. Dopadło mnie dziwne zmęczenie i brak motywacji. Ból gardła, który ostatnio przytrafił mi się w grudniu, nieznośnie akurat przed świętami i straciłam głos. Nie potrafiłam wykrzesać z siebie najmniejszej ochoty, żeby przygotować lekcję. Biłam się potem w pozycji leżącej z myślami, czy jednak się zmobilizować i pójść do pracy, czy chorować. Dziś rano poszłam do lekarza i jestem na zwolnieniu do piątku.

To dziwne zjawisko pracować na etacie. To niby normalne. Normalne według pewnych społecznych standardów. Jestem chora, nie pracuję. Mam prawo do chorowania, odpoczynku itd. Ta normalność dotyczy uczniów, studentów i młodych ludzi zatrudnionych na różnego rodzaju umowach, tylko w małym stopniu bądź w ogóle. Ile razy trzeba było zdawać egzamin, przygotowywać referat, a potem go wygłaszać będąc przeziębionym? A w szkole z gorączką doczekać do końca dnia? Ile razy byłam chora i, owszem, nie musiałam wtedy pracować, ale nie dostawałam też pieniędzy? Wystarczająco.

Tym bardziej zupełnie nowym zjawiskiem jest dla mnie zwolnienie lekarskie. Bo od bólu gardła się przecież nie umiera. Mogłabym zmobilizować się wczesnym rankiem, wyruszyć do pracy, stać tam z nabrzmiałymi migdałami, bólem przy przełykaniu. Skserować ćwiczenie 24 razy, rozdać, krótko wytłumaczyć zadanie, dać 10 minut czasu, a potem sprawdzić. Mogłabym przeprowadzić bardzo średnie zajęcia, byleby tylko odhaczyć, złożyć podpis pod listą obecności za kolejny dzień. Zdziwiłam się nieco, że nikt tego ode mnie nie wymaga. Chyba tylko ja sama od siebie, bo mimo, że jestem zwolniona do piątku i dostałam nawet antybiotyk, myślałam już, czy może by zostać w domu tylko jeden dzień, a potem jednak…

Luty minął tymczasem niespodziewanie. Poczyniłam skromne, malutkie kroczki w kierunku mojej pracy magisterskiej. Ze strony uniwersytetu okazało się, że muszę poprawić dwie prace semestralne, bo są za krótkie. Byliśmy w Świnoujściu na weekend. Krótko, bo tylko na weekend, a wydawało się, że sama podróż pociągiem była dłuższa niż sam pobyt tam. Załapaliśmy się na ładną pogodę, także sobotę spędziliśmy na działce i na plaży. Kupiliśmy też bilety do Madrytu, gdzie spędzamy tegoroczną Wielkanoc. Wszystko zapowiada się pięknie.